متن رو بخونید .تنها تجویزی بود که میشه برای مرهم شکست زندگی پیدا کرد.
هر انسانی قصه ای دارد و هر قصه ای پایانی.من می دانم قصه ی لحظه های من نمی شود تکرار.
زندگی در سه بخش خلاصه میشود : حسرت دیروز، لذت امروز، ترس از فردا. می دانم خیلی چیزها در گذشته جا مانده اما. نمیخواهم در کنج آغوش خاطره ها بستری پهن کنم. و بمانم در حسرت دیروز. میدانم این بار هم که میخواهم از جایم بلند شوم و قدم دیگری بردارم. باز هم ممکن است زمین بخورم. اماازترس زمین خوردندر فردا لذت قدم برداشتن در امروزم رااز خودم نمی گیرم. من باز به جاده می زنم. باز قدمدیگری بر می دارم با همه ی درد کشیدنم. من دیگر از زخمی شدن زانو هایم ترسی ندارم،. این حرف،حرفِ راستی نیست. اما می دانم زندگی غرق شدن در لذت قدم بر داشتن است. گاهی محوِ جاده می شوم. قدم برمی دارم ودرد زانوهایم را فراموش میکنم. آه که این جاده چقدر زیباست. رسیدن زیباست. اما گاهی مقصد هم رنگ می بازد. گاهی از مقصد هم رد می شویم. قدم برداشتن در جاده می ارزد به تحمل درد زانوهایم.پس باز هم قدمی دیگر بر میدارم. راه میروم. یک جاهایی اما خیلی خسته می شوم. آن وقت استکه جای زمین نشستن باید» بدوم. می خواهم جاری شوم در امروز». می خواهم نور بپاشمبه جهان. می خواهم این دنیای خاکستری ام را رنگ آمیزی کنم. شاید من نقاش ماهری نباشماما. زندگی بومِ تمرین ماست. نمی گویم هیچ طرحِ اشتباهی نمی کشم در بومِ زندگی ام. اماطرح نازیبا بهتر از یک صفحه ی سفید ممتد و خالیست. شاید یک روز من هم نقاش خوبی شدم.و طرح زیبایی ریختم در بوم زندگی ام.می خواهم جاری شوم در امروز».
من نمی دانم آخر قصه ام چه می شود. امامی دانم بهترین نویسنده آن را می نویسد.منبه یک پایان
خوش می اندیشم. من به پایان خوش از قلمیکه در دست من به پایان خوش از قلمی که در
دست نویسنده ی زندگی ام است،. ایــــــــــــمــــــــــــــــــان»دارم.
در این جاده دو ساک بیشتر دردست نمی توانیم داشته باشیم. میدانم که پایان خوش برای
داستان زندگی یک انسان، سنگین بودن ساکِ خوبی ها.و سبک بودن ساکِ بدی هاست.
اگر پایان خوبی داشته باشیم. یک شروع زیباترانتظار ما را می کشد.
زندگی ,نمی ,خواهم ,هم ,یک ,ام ,پایان خوش ,می دانم ,قصه ای ,جاده می ,من به
درباره این سایت